Hallo allemaal,

Mij is gevraagd om een stukje te vertellen over Kalah en dan met name hoe ik het zelf vind.

Mijn naam is Thijs Schouteten, ik ben 13 jaar en zit in de tweede klas van het Sintermeerten College in Heerlen. Mijn hobby’s zijn voetbal, Kalah en gamen.

Begin dit jaar (2018) ben ik gestart met Kalah training, dit was de keuze van mijn ouders. Zij vonden dat ik, net zoals het behalen van mijn zwemdiploma’s, dit moest leren als een stukje zelfredzaamheid. Volgens mijn ouders zijn er dagelijksgenoeg voorbeelden die laten zien dat het noodzakelijk is om mijzelf te kunnen verdedigen, indien nodig. Vechtpartijen zijn er altijd al geweest, de manier waarop iemand aangevallen wordt is alleen steeds extremer geworden.

Op het moment dat ik begon met Kalah training, waren mijn ouders en ik al geruime tijd aan het wachten op een instroommoment. Er was toen helaas nog geen jeugdgroep, enkel de groep voor volwassenen en hiervoor moest ik 13 jaarzijn. Ik had graag al eerder willen starten.

Voordat ik naar de eerste training ging wist ik niet zo goed wat me te wachten stond. Misschien was het wel een saaie sport waarin ik als boksbal gebruikt zou worden. Dit was gelukkig niet zo. Kalah is ook geen sport, het is een krijgskunst. Je krijgt geen coole moves geleerd, je leert vaardigheden en technieken die echt werken. Tijdens de training gebruiken ze praktijkvoorbeelden, de realiteit zoals je het ook echt tegenkomt.

Ik had geen ervaring met dit soort sport en ben van niveau 0naar een veel hoger niveau geklommen. Ik heb erg veel kunnen leren en soms moest het gewoon stapje voor stapje uitgelegd worden. Gelukkig nemen de instructeurs hier de tijd voor, ze leggen het zo uit dat je het begrijpt. De noodzaak te kunnen surviven in iedere situatie begrijp ik nu ook beter dan een jaar geleden, ik pik signalen om me heen bewuster op. Nu begrijp ik steeds beter, waarom mijn ouders dit belangrijk voor mij vonden.